Transfer z lotniska do Castellamare di Stabia. Wyjście na pizzę w godzinach wieczornych.

Wyruszamy z Castellammare di Stabia, kierując się na południowy zachód w stronę Półwyspu Sorrentyńskiego. Już od pierwszych kilometrów droga SS145 wije się nad stromymi zboczami, oferując widoki na Zatokę Neapolitańską i wznoszący się po drugiej stronie Wezuwiusz. Po minięciu Vico Equense i Meta wjeżdżamy do tętniącego życiem Sorrento, gdzie warto na chwilę się zatrzymać – choćby dla widoku z tarasu widokowego nad mariną.

Za Sorrento udamy się jeszcze dalej drogą na zachód, po dotarciu niemal do końca cypla rozpoczniemy eksplorację południowego wybrzeża, zaczyna się tam najpiękniejszy, ale i najbardziej wymagający fragment trasy – legendarna droga SS163, wijąca się tuż nad morzem. Po krótkim podjeździe docieramy do spektakularnego zjazdu w stronę Positano. Droga jest wąska, kręta i często zacieniona – trzeba zachować ostrożność, ale widoki rekompensują wszystko. Przejeżdżamy przez kolorowe Positano i wspinamy się łagodnie w kierunku Praiano. Za miasteczkiem droga znów się wznosi, aż do mostu nad fiordem Furore – jednego z najbardziej rozpoznawalnych punktów widokowych całej trasy.

Do Concal di marini docieramy po około 65 km jazdy. Warto zrobić tu dłuższy postój – spróbować lokalnej granity, dalej ruszamy w górę drogą SS366 – to najcięższy podjazd dnia: kilkanaście serpentyn prowadzi nas do Ageroli (ok. 10 km, średnie nachylenie 5–6%), z panoramicznymi widokami na wybrzeże poniżej.

Po przejechaniu przez Agerolę i Pimonte czeka nas długi, szybki zjazd przez Gragnano z powrotem do Castellammare di Stabia. Droga staje się coraz bardziej łagodna, aż w końcu po około 100 km domykamy pętlę u stóp Wezuwiusza.

Highlight dnia: Neapol, Castellammare di Stabia, Sorrento,  Positano

Wyruszamy z Castellammare di Stabia kierując się na południe, w stronę gór. Już po kilku kilometrach za Gragnano rozpoczyna się długi, równomierny podjazd drogą SS366 – którą dzień wcześniej skończyliśmy naszą jazdę.  Droga wspina się serpentynami przez zalesione zbocza, a w oddali coraz częściej pojawia się błękit Morza Tyrreńskiego.

Po minięciu Pimonte wjeżdżamy do Ageroli – górskiej miejscowości położonej ponad 600 m n.p.m., z której rozpościera się jeden z najlepszych widoków na całe wybrzeże Amalfi. To właśnie tu zaczyna się spektakularny zjazd do samego Amalfi – kilkanaście zakrętów i szybki spadek wysokości, podczas którego często przystajemy tylko po to, by podziwiać widoki na klify, zatoki i przepaście opadające wprost do morza.

Po około 35 km od startu wjeżdżamy do Amalfi – miasta o długiej morskiej historii, z majestatyczną katedrą górującą nad centralnym placem. To idealny moment na chwilę odpoczynku i uzupełnienie bidonów – dalsza trasa będzie prowadzić już wzdłuż wybrzeża, łagodniejszym terenem, ale nie mniej widowiskowym.

Za Amalfi kontynuujemy jazdę drogą SS163, kierując się na wschód. Przed nami cały wachlarz nadmorskich miasteczek: Atrani, Minori, Maiori, Erchie, Cetara – każde z nich przyklejone do skał i osłonięte od lądu pasmami gór. Droga jest tu bardziej otwarta niż wcześniej, częściej zbliża się do poziomu morza, a niewielkie podjazdy przeplatają się z zjazdami i prostszymi odcinkami.

W Vietri sul Mare kończy się klasyczne wybrzeże amalfitańskie. Wjeżdżamy do Salerno – dużego miasta portowego z szerokimi alejami i palmową promenadą. Mimo miejskiego charakteru, jazda przez Salerno jest dość płynna, a sama miejscowość oferuje dobre miejsce na odpoczynek i posiłek.

Dalszy odcinek to zupełnie inna sceneria – płaska, spokojna trasa prowadząca przez rozległą równinę Sele. W otoczeniu upraw, lasów piniowych i cichych plaż pokonujemy ostatnie kilometry aż do Paestum. Na horyzoncie pojawiają się monumentalne świątynie greckie – znak, że dotarliśmy do celu. Antyczne ruiny, szeroka przestrzeń i spokojna atmosfera tworzą idealne zakończenie tej pełnej kontrastów i widoków trasy.

Highlight dnia: Amalfi, Salerno, Paestum

​

Z Paestum ruszamy na południe, zostawiając za sobą równinę Sele i wkraczając w dzikszą, bardziej surową część Kampanii. Przez pierwsze kilka kilometrów jedziemy jeszcze w terenie płaskim, mijając niewielkie miejscowości i pola uprawne. Jednak później teren zaczyna się falować – to znak, że wkraczamy w region Cilento, znany z dzikiego wybrzeża i gór porośniętych lasami dębowymi.  W oddali po prawej stronie pojawiają się pierwsze klify, a od północnego zachodu coraz bardziej zarysowuje się pasmo górskie. Trasa jest wymagająca fizycznie, ale krajobraz wynagradza każdy wat włożony w pedałowanie.

Po około 80–90 km od Paestum docieramy do Pisciotty – jednej z najbardziej charakterystycznych miejscowości na tym odcinku. Kamienne domy, ciasne uliczki i niewielki plac, z którego rozciąga się widok na Morze Tyrreńskie, tworzą klimat nieco zapomnianej Italii. To świetne miejsce na kawę lub szybki lunch, bo przed nami jeszcze najbardziej górzysty fragment trasy.

Dalszy odcinek w stronę Sapri prowadzi przez coraz wyższe partie wybrzeża – długie podjazdy (często 3–6 km o nachyleniu 5–7%) przeplatają się z krętymi zjazdami. To dzika część regionu Basilicata, niemal wolna od turystycznego zgiełku. Ostatnie kilometry do Maratei to już prawdziwy pokaz południowej scenerii – głębokie doliny, strome urwiska, a droga zawieszona wysoko nad linią brzegową, często wykuta w skale.

W Maratei kierujemy się w stronę górującej nad miastem figury Chrystusa Odkupiciela. Czeka nas solidny finałowy podjazd na Monte San Biagio (ok. 5 km, średnie nachylenie ok. 6–7%, miejscami powyżej 10%). Droga prowadzi serpentynami przez śródziemnomorską roślinność, aż w końcu docieramy do punktu kulminacyjnego trasy – Cristo Redentore di Maratea.

Z wysokości ponad 600 m n.p.m. roztacza się zapierający dech w piersiach widok: na zachodzie – Morze Tyrreńskie, na południu – skaliste wybrzeża Kalabrii, a u stóp – dachy starej Maratei i dzikie zatoczki. To doskonałe miejsce na zakończenie tej długiej, wymagającej, ale niezwykle malowniczej trasy.

Highlight dnia: Paasetum, Pisciotta, Cristo Redentore di Maratea

​

Zaczynamy u stóp figury Chrystusa w Maratei, z ostatnim rzutem oka na błękitne morze. Już po kilku minutach zaczynamy zjazd serpentynami z Monte San Biagio – droga kręta, techniczna i widowiskowa, prowadzi przez lasy i skalne półki, aż do miejscowości Trecchina. Tutaj kończy się wybrzeże, a zaczyna podróż przez zielone, górzyste wnętrze Basilicaty.

Za Trecchiną droga zaczyna się delikatnie wznosić. Wjeżdżamy w bardziej dziki krajobraz – małe wioski rozrzucone po zboczach, pastwiska, zagajniki. Po około 25 km docieramy do Lagonegro, położonego na wysokości ponad 600 m n.p.m. Miasteczko leży u stóp Monte Sirino, i choć samo w sobie jest spokojne, to jego otoczenie robi wrażenie – tu naprawdę czuć górski klimat.

Dalszy odcinek prowadzi nas przez coraz bardziej pofałdowany teren. Pomiędzy Lagonegro a Paterno pokonujemy serię mniejszych podjazdów i zjazdów – to klasyczny, interwałowy odcinek, wymagający dobrej kontroli tempa. Drogi są tu dobrej jakości, ale często wąskie, a widoki – coraz bardziej surowe i dzikie.

W Paterno, małej miejscowości położonej na wzgórzu, warto zrobić przerwę – to mniej więcej połowa trasy, a dalszy odcinek to już solidne wspinanie się w kierunku Potenzy. Wspinaczka zaczyna się stopniowo, ale już za Tramutolą nachylenie staje się bardziej odczuwalne. To właśnie tu czeka nas najdłuższy i najtrudniejszy podjazd dnia – od Val d’Agri aż do płaskowyżu, na którym leży Potenza, czyli najwyżej położona stolica regionu we Włoszech (ok. 800 m n.p.m.).

Ostatnie kilometry to mozolne, ale równomierne wspinanie się przez lasy i otwarte przestrzenie. W oddali coraz wyraźniej widać sylwetkę Potenzy – miasta położonego na grzbiecie wzgórza, z charakterystyczną linią zabudowy i długimi wiaduktami. Wjazd do miasta odbywa się przez długą, panoramiczną drogę, wijącą się nad doliną.

Po około 90–95 km i ponad 2000 m przewyższenia docieramy do centrum Potenzy. To surowe, prawdziwe miasto południowych Apeninów – bez turystycznego blichtru, za to z autentyczną atmosferą i kapitalną kuchnią. Po całodniowej jeździe przez góry Basilicaty – kawa i lokalna pasta smakują tu podwójnie.

Highlight dnia: Maratea, dzikość surowej Bazylikaty, Potenza

​

Z Potenzy ruszamy na południowy wschód – początkowo łagodnie, droga wije się między wzgórzami porośniętymi lasami i polami, a my szybko oddalamy się od miejskiego zgiełku. Po około 30 km zaczynamy wspinaczkę w stronę Castelmezzano i Pietrapetrosy- dwóch bliźniaczych miasteczek, które zdecydowanie można uznać za jedne najbardziej widowiskowych w regionie.

Podjazd nie jest długi (ok. 6 km), ale dość sztywny – w niektórych fragmentach nachylenie przekracza 10%. Nagroda? Spektakularny widok na skalne ściany niewielkiego pasma górskiego Dolomiti Lucane i zrujnowane, opuszczone stare miasto, zawieszone jak orle gniazdo na zboczu góry. Pietrapetrosa, położona na wysokości 1000 m n.p.m., to najwyżej położona miejscowość w Basilicacie i obowiązkowy, choć wciąż ukryty i mało znany punkt każdej rowerowej eksploracji regionu. Ten mini-region to prawdziwa, perła Italii, której obraz ciężko wymazać z pamięci!

​

Z Pietrapetrosy zjeżdżamy techniczną drogą do Campomaggiore, przejeżdżając przez skalisty, księżycowy krajobraz parku Gallipoli Cognato. To dziki odcinek, często niemal bezludny – tylko my, góry i śpiew cykad. "Nowe" Campomaggiore leży w dolinie, ale tuż obok – w ruinach starego miasteczka zniszczonego przez osuwisko – można poczuć ducha przeszłości i historię tego niezwykłego miejsca.

Za Campomaggiore zaczyna się kolejny dłuższy podjazd – tym razem w kierunku Tolve, znanej z religijnych pielgrzymek i dominującej nad doliną sylwetki sanktuarium św. Rocha. Droga pnie się łagodnie, przez zaciszne wzgórza, pełne gajów oliwnych i rozrzuconych farm. Tolve to idealne miejsce na postój – niewielka, ale zadbana starówka i spokojny klimat południowego interioru pozwalają złapać oddech przed powrotem do Potenzy.

Ostatni odcinek to seria interwałów – krótkie podjazdy i szybkie zjazdy prowadzą przez lokalne wioski, a my znów zbliżamy się do stolicy regionu. Do Potenzy wjeżdżamy od północnego wschodu trasą słynnej Via Appia, wytyczonej tu przed wieloma stuleciami przez Rzymian; zmęczeni, ale ze świadomością, że właśnie poznaliśmy jedno z najbardziej autentycznych i dzikich oblicz włoskiego południa.

Highlight dnia: Castelmezzano, Pietrapetrosa, Campomaggiore

​

Z Potenzy ruszamy na południowy wschód, kierując się w stronę Materańskich wyżyn. Opuszczamy miejskie okolice przez łagodne wzgórza i pastwiska, a ruch samochodowy ustępuje miejsca ciszy. Już po kilkunastu kilometrach krajobraz staje się coraz bardziej otwarty – szerokie przestrzenie, samotne gospodarstwa i długie, płynne łuki asfaltu to znak, że wjeżdżamy w krainę, gdzie czas płynie wolniej.

Po około 40 km osiągamy Tricarico – niezwykle malownicze miasteczko rozciągnięte na grzbiecie wzgórza. Charakterystyczna wieża normańska i ciasna, średniowieczna zabudowa przypominają, że to jedno z najstarszych osiedli w regionie. Przed wjazdem do centrum czeka nas krótki, ale intensywny podjazd – serpentyna o nachyleniu do 9%, wijąca się pomiędzy starymi domami i kamiennymi murami.

Za Tricarico trasa prowadzi przez teren wyżynny, falujący i szeroko otwarty. To nie są już wysokie góry jak wcześniej – teraz dominują pola zbóż, łagodne wzgórza i niemal całkowita cisza. Droga biegnie przez opuszczone doliny, gdzie w letnim upale powietrze drży, a asfalt stapia się z horyzontem. Jedziemy przez Grassano i Miglionico, a na horyzoncie zaczynają się pojawiać pierwsze zarysy głębokich kanionów i urwistych dolin.

Ostatni odcinek to spektakularny zjazd do Matery, miasta, które z oddali wygląda jak zlepek kamieni wciśniętych w skałę. Droga prowadzi w dół przez płaskowyż, po czym nagle – jakby bez zapowiedzi – pojawia się widok na Sassi di Matera, starożytną dzielnicę wykutą w tufowych zboczach wąwozu Gravina.

Po około 95 km i wielu godzinach jazdy przez zapomniane serce Basilicaty wjeżdżamy do jednego z najbardziej niezwykłych miast Europy. Kontrast między surową pustką okolic a kamiennym labiryntem Matery robi ogromne wrażenie – to idealne zakończenie tego etapu.

Highlight dnia: Potenza, Tricarico, Matera o zachodzie słońca 

Wyruszamy z kamiennej Matery o poranku, zostawiając za plecami kaniony i sassi skąpane w miękkim świetle. Początkowo droga wspina się delikatnie na płaskowyż – to typowy krajobraz Murgesi, szerokie, otwarte przestrzenie, wapienne skały, gaje oliwne i suszone na słońcu łąki. Jedziemy drogami o doskonałej nawierzchni, niemal bez ruchu samochodowego, w rytmie długich, spokojnych łuków.

Po około 40 km docieramy do Cassano delle Murge – miasteczka na wysokości blisko 400 m n.p.m., które jest jak brama do regionu Bari. Wcześniej czeka nas jeszcze kilka krótkich, ale sztywnych podjazdów przez pagórkowaty krajobraz poprzecinany niskimi murkami z kamienia i rozrzuconymi zabudowaniami wiejskimi. W Cassano warto się zatrzymać – nie dla zabytków, lecz dla atmosfery i widoku na nadciągające wybrzeże.

Dalsza część trasy to już łagodne zjazdy i szybkie odcinki, które prowadzą przez coraz bardziej zurbanizowane tereny. Zbliżamy się do Adriatyku, a klimat zmienia się z wiejskiego na podmiejski. Mijamy miejscowości Bitritto i Valenzano, aż w końcu wyłania się panorama Bari – dużego portowego miasta, gdzie kończy się nasza południowowłoska przygoda.

Do centrum wjeżdżamy przez bulwary, a ostatnie metry prowadzą nad samym morzem. Kończymy trasę na nadmorskiej promenadzie – z widokiem na stare miasto, port i otwarte morze. To idealne miejsce, by uczcić koniec podróży – od zatoki Neapolitańskiej po Adriatyk, przez góry, wąwozy, kaniony i zapomniane wioski południa.

Highlight dnia: Matera o wschodzie, Cassano delle Murge, Barii

Czas wolny w Bari. Przejazd pociągiem na lotnisko. Bus z bagażem i rowerami wyjeżdża do Polski w godzinach porannych.